Ես առաջին անգամ եմ ձեզանից հեռանում
ծնողներ իմ, ընկերներ իմ, տուն իմ և դու` իմ անորոշ,
բայց սրտումս թաքնված տաքություն:
Մեկ-մեկ հիշեք ինձ տխրելուց առաջ` կանգնած զոլավոր հովանոցի տակ
ու զոլերի միջից տիրոջը կորցրած փետուրի պես
ես դուրս կթռչեմ և ժպտացող դիմակներ կբաժանեմ բոլորիդ.
ծնողներ իմ, ընկերներ իմ, անգործությունից հավերժ փակված գրիչներ
և դու` իմ կյանքը կիսող արահետ:
Ես առաջին անգամ կհեռանամ ձեզանից
ու կձուլվեմ կիթառիս արձակած զրնգոցի մեջ:
Մեկ- մեկ հիշեք ինձ իբրև անձրևի հետ թափվող արցունքի կաթիլ,
և ես ստվերս գրկած կվերադառնամ
ու անձրևի փոխարեն կլվամ ձեր արցունքները…
Եվ միայն հիմա, երբ առաջին անգամ կարոտից փակում եմ աչքերս
ու վերջին անգամ հեռանում եմ ինձանից,
հիշում եմ ձեզ`
ծնողներ իմ, ընկերներ իմ, մեկ-մեկ ժպտացող դիմակներ, և դու`
հովանոցի պես երազս ծածկող մի կաթիլ փետուր…
ՀԱՅԿ ՄԿՐՏՉՅԱՆ 
Agnes Gasparbek
12 Ապրիլի, 2010 at 7:08 ե.
Shat-shat lavn er… Bayc mi ban anhaskanali er: ardyoq sa pissimism e, te taxits???